اندیشۀ بی‌خانمان/ علم انسانی و اجتماعی در کدام بستر نهادی کارساز می‌شود؟

توضیحات

علی رضاقلی با ادبیات منحصر به فرد خود در این کتاب به بررسی این سؤال مهم می‌پردازد که علوم انسانی در ایران به رغم گذشت چندین دهه از شکل گیری آن چرا در اغلب موارد نتوانسته پاسخ درخور و ایجاد کنندۀ اجماع برای مسائل اساسی کشور ارائه نماید. او در جستجوی پرسش راهبردی خود به بررسی وضعیت علوم انسانی در این سرزمین می‌پردازد. وی دلیل عمدۀ ناکارآمدی را در آن می‌داند که در بستر نهادی موجود، متفکران ایرانی به هنگام آشنایی با این علوم که زادگاهشان در مغرب زمین است، علاوه بر خود آن اندیشه، «مسئله‌ها»، «راه‌حل‌هـای هــر مسئله» و «نقدهای آن را نیز وارد کرده اند. حال آنکه مسائل هر کشوری مختص همان مرز و بوم است و به تبع آن سازوکارهای پاسخگویی هم متفاوت است و نقدها نیز باید بومی باشند. بنابراین خردورزان این حیطه ابتدا باید با شناخت عمیق واقعیت‌های محیطی، چالش‌ها را شناسایی نموده و سپس راه‌حل‌های متناسب آن را بیابند و در نهایت آن را موضوع گفتگوها و نقدهای اعتلا بخش قرار دهند.